Jedenastka 7. kolejki Premier League

Bez wątpienia jeden z najlepszych (o ile nie najlepszy) zawodników Newcastle United podczas ich triumfu nad Burnley 2:0 przed własną publicznością. Anglik najpierw popisał się perfekcyjnym podaniem przy golu Miguela Almirona, a później sam był bliski trafienia do siatki beniaminka. Ciągle stwarzał zagrożenie na prawej flance placu gry. Do tego bardzo dobrze ustawiał się w obronie i skutecznie udaremniał ataki oponentów.

Na starcie sezonu chciałoby się o nim powiedzieć tylko jedno słowo: klasa. Duńczyk prezentuje się naprawdę dobrze i świetną formę potwierdził w spotkaniu z Manchesterem United. W obronie? Zero z tyłu i właściwie perfekcja. Godny zaufania lider linii obrony Palace trzymał ją w ryzach na Old Trafford. Dodatkowo Andersen przesądził o losach spotkania. Strzelił jedynego gola meczu – swoją drogą bardzo ładnego. Kolejny raz można mu tylko przyklasnąć.

Może i Wolves nie zatrzymali całkowicie ofensywy Manchesteru City, ale i tak zdołali z nimi wygrać jako pierwszy zespół w tym sezonie Premier League. Ogromny w tym udział Dawsona. Anglik już na samym początku meczu zaliczył kluczową interwencję, uprzedzając Erlinga Haalanda po zagraniu Matheusa Nunesa i pozbawiając go niemal pewnego gola. Po zmianie stron w jednej z akcji właściwie uniemożliwił mu oddanie groźnego strzału z niezłej pozycji. „Uciszenie” Norwega to w dużej mierze właśnie jego zasługa.

Naprawdę bardzo solidny występ obrońcy Arsenalu. Defensor The Gunners do dobrego poczynania w defensywie dołożył bramkę w doliczonym czasie gry drugiej połowy. Nie miał żadnych problemów z Justinem Kluivertem. Holender zupełnie nie mógł rozwinąć skrzydeł przy kryciu Anglika.

Szkot pokazał, że jest motorem napędowym Aston Villi. Pracował w odbiorze i pressingu, napędzał ataki, nic nie robił sobie z nacisku zawodników Brighton i sprawiał im naprawdę wiele problemów. 28-latek miał zresztą bezpośredni udział przy jednej z nich, ładnym, podciętym podaniem, znajdując Olliego Watkinsa. Zaprezentował się tak dobrze, że wybaczamy mu nawet to, jak ograł go przy golu dla Mew João Pedro. Zresztą, przy końcowym wyniku 6:1 nie miało to właściwie żadnego znaczenia.

Chelsea zdołała się przełamać i triumfowała w derbach Londynu z Fulham na Craven Cottage. Bramki dla drużyny dowodzonej przez trenera Mauricio Pochetinno zdobyli Mudryk oraz Broja, ale to Gallagher był ich najjaśniejszą postacią. Miał pozytywny wpływ na grę The Blues zarówno w ofensywie, jak i defensywie. Jego podania świetnie łączyły drugą linię z formacją ataku. Wzorowo kontrolował tempo gry.

Główny plan Wolverhampton w spotkaniu z mistrzami kraju brzmiał: „daj piłkę Neto, on coś wymyśli”. I o ile taka gra to ogromne wyzwanie dla „szczęściarza”, na którego spada taka odpowiedzialność, o tyle Portugalczyk wywiązał się z zadania bardzo dobrze. Skończyło się wygraną, a on sam pierwszego gola wypracował w pojedynkę. Przejął piłkę po nieudanym zagraniu na własnej połowie i ruszył. Uciekł Philowi Fodenowi, wygrał wyścig z Nathanem Aké i po pięknym rajdzie jego dogranie w pole karne odbiło się od Rubena Diasa, po czym wpadło do siatki.