Antyjedenastka 6. kolejki Premier League

Trudno było wybrać jakiegoś bramkarza, gdyż w gruncie rzeczy wszyscy zagrali dobrze, albo dobrze. Nie mniej, Portugalczyk w naszej opinii zawalił przy golu najbardziej, bo chociaż strzał Murphy’ego był sprytny i faktycznie zaskakujący, to lekki i przyjemny niczym ciepły wiatr. Golkiper Wolverhampton powinien być w stanie odbić tę piłkę, a wyszło jak wyszło i Newcastle zabrało Wilkom punkty.

Ciężki to był mecz dla francuskiego obrońcy. Armstrong, Ings i Adams regularnie atakowali, przedzierając się obiema stronami defensywy Evertonu. Digne nie był w stanie odpowiednio się ustawiać, ani też niespecjalnie zaciekle walczył z rywalami o futbolówkę. No dobra, raz zawalczył i wyleciał z boiska. W 72. minucie wskoczył na kostkę Walkera-Petersa i przejechał na niej kilka metrów. Sędzia słusznie wyrzucił go z boiska, a my jesteśmy trochę w szoku, bo FA zdecydowało się na skrócenie pauzy Francuza do zaledwie jednego meczu.

Kontuzje Colemana, Kenny’ego i Holgate’a wymusiły na Carlo niestandardowe rozwiązania. I w ten sposób na prawej obronie wylądował zakupiony niedawno z Norwich Ben Godfrey. Chociaż w umiejętności Anglika nie wątpimy, to nowa dla niego pozycja okazała się zgubna. Godfrey wielokrotnie został przetestowany przez Nathana Redmonda czy Che Adamsa i za każdym razem brakowało mu zwrotności, ustawienia, szybkości lub wszystkiego na raz. Bok obrony zdecydowanie nie jest jego docelową pozycją.

Defensywa Aston Villi potrafiła imponować w poprzednich kolejkach. Wyróżniali się przede wszystkim Emiliano Martinez, Konsa oraz Mings. W końcu jednak The Villans spotkali się z Leeds United, a ich dobra forma została zweryfikowana. Szczególnie podpadł nam angielski obrońca. Bo raz, że Patrick Bamford robił mu z głowy kołowrotek, a nogi plątał w gruby supeł, a dwa, że Mings tak naprawdę powinien wylecieć z boiska, bo szarpać za bety wypada co najwyżej w karczemnej bójce rodem z XVIII-wiecznej wsi.

Obrona Arsenalu wyglądała bardzo dobrze, sama gra Kanonierów wyglądała całkiem nieźle do przerwy. W 49. minucie jednak boisko musiał opuścić David Luiz, a jego miejsce zajął drugi z braci Pier Shkodran Mustafi. Pomijając korekty taktyczne i zmiany Brendana Rodgersa, wejście Mustafiego znacznie ułatwiło Leicester atakowanie bramki Leno. Najpierw przy golu Vardy’ego obrońca Arsenalu po prostu zgubił się jak dziecko we mgle, totalnie zapominając o istnieniu przeciwnika. To pozwoliło Jamiemu na spokojne wbicie piłki do pustej bramki. Było także blisko drugiego gola dla Lisów. Znów zza pleców Mustafiego urwał się Vardy i wyszedł sam na sam, ale Leno wybronił jego próbę. Mustafi po prostu nie wiedział, gdzie jest.

Mecz z cyklu „to on w nim grał”? Cały Everton był mizerny w starciu z Southampton, ale obok Digne, Godfreya czy Sigurdssona, najgorzej zaprezentował się właśnie Iwobi. Dawny talent Arsenalu dostał szansę przez absencję Richarlisona. Ewidentnie nie poczuł presji wykorzystania jej, bo przez 45 minut na boisku nie zrobił absolutnie nic pozytywnego. 21 podań, 3 straty, 3 nieudane dryblingi, 1 zablokowany strzał i zjazd do bazy w przerwie. Pojawiają się pytania, czy to jest piłkarz na poziom Premier League.

Jego mecz z Crystal Palace przypomina popularną historię z memów, gdy dziewczyna pisze wiadomość o tym, że jej rodziców nie ma w domu. Kamara wszedł na boisko, chwilę pobiegał, a potem zupełnie jakby dostał SMS-a od dziewczyny, stanął całą stopą na łydce Eberechiego Eze i wyleciał z boiska w 88. minucie. 22 minuty gry, 0 strzałów, 0 dryblingów, zaledwie 8 podań i czerwona kartka. Czy Premier League naprawdę na niego zasługuje?

Chelsea zachowała czyste konto, dlaczego więc znajduje się tu defensywny pomocnik tej drużyny? Ano N’Golo Kante może i biegał, zaliczając próby odbiorów piłki, ale po tym należy jeszcze ją podać do kolegów lub utrzymać. Tymczasem Francuzowi z piłką przy nodze absolutnie nic nie wychodziło. Nie mówimy tylko o grze do przodu, w której ekspertem sympatyczny pomocnik nie jest. W meczu z Manchesterem United Kante miał problemy z dograniem futbolówki na kilka metrów również w poprzek czy do tyłu, co frustrowało kolegów z drużyny i kibiców The Blues.

Manchester City w dużej mierze zawdzięcza Sterlingowi, że nie zdobyli w meczu z WHU trzech punktów, a zaledwie jeden. Anglik był irytujący, tak jak to ma w zwyczaju, gdy występuje bezpośrednio w ataku. Nic jednak nie może usprawiedliwić tego, iż pudłował on w okazjach stuprocentowych, zawsze uznając wyższość Fabiańskiego. Ale nie będziemy was oszukiwać, że tkwi w tym ogromna zasługa Polaka – on po prostu skracał kąt, a Sterling walił gdzieś z zamkniętymi oczami.

Gdyby Holender pozostał na boisku, to Leeds United pewnie by meczu nie wygrało, gdyż w 10 na 11 szanse zawsze spadają. A Strujik robił absolutnie wszystko, by zostać z boiska wyrzuconym. Nie trafiał w piłkę – trafiał w nogi. Nie prokurował akcji zaczepnych, no chyba, że dla Aston Villi. Kurde, gość był zupełnie beznadziejny i nie ma zbyt silnej linii obrony. Można jedynie liczyć na to, że trochę go ten mecz otrzeźwi.

Arsenal mógł mecz z Leicester skończyć w pierwszej połowie. A właściwie Lacazette mógł skończyć ten mecz w pierwszej połowie. Po świetnej wrzutce Tierneya z dosłownie 3 metrów nie trafił głową do pustej bramki. Zaliczył też ogromną liczbę niepotrzebnych fauli (co skończyło się żółtą kartką). Kilka niedokładnych przyjęć, kilka złych decyzji. Ciekawostka: Jamie Vardy ma od lipca tyle samo goli na Emirates (2) w Premier League co Lacazette.