Antyjedenastka 4. kolejki Premier League

Kyrie Eleison, Chryste Eleison. Nie ma chyba na świecie piłkarza, który dałby równie złudne pierwsze wrażenie co Adrian. Hiszpan zaczął w Liverpoolu świetnie, wszak zdobył Superpuchar Europy. Co prawda nieomal popsuł cały finał, ale końcowo oceniono go bardzo dobrze. No a później zaczęła się codzienność. Golkiper zaczął przyzwyczajać do tego, że w każdym meczu musi coś odwalić. No i odwala konsekwentnie, również przeciwko Aston Villi. Dość powiedzieć, że zanim zdołał odbić pierwszą piłkę w tym sezonie, to miał na koncie jeden błąd bezpośrednio prowadzący do utraty bramki. Oczywiście w starciu z The Villans nie pomagali Adrianowi koledzy z obrony, lecz nie ma też co go bronić. Zawalił w tym meczu kilka trafień i był zdecydowanie najgorszym bramkarzem w tej kolejce.

Dobra, wszyscy sobie zdajemy sprawę, że Trent nie jest geniuszem defensywy. No ale żeby zagrać takiego kapcia jak w starciu z Aston Villą, to się naprawdę trzeba było postarać. Anglik nie pokazał absolutnie nic, poza wachlarzem nieodpowiedzialnych zachowań. Regularnie ogrywany na prawej stronie, regularnie bezjajeczny w ofensywie. Nie było pół elementu, za który moglibyśmy obrońcę Liverpoolu pochwalić. Źle się ustawiał, łamał linię spalonego, tracił piłkę (mniej razy niż w meczu z Atletico!), no kurde. Słabizna.

Każdy mecz Joe Gomeza przybliża fanów Liverpoolu do stwierdzenia, że lepszym środkowym obrońcą jest Fabinho. W starciu z ekipą z Birmingham oczywiście nie można się było tego uczucia wyzbyć. Anglik zawiódł na całej linii i to już od pierwszych minut. Dość powiedzieć, że to właśnie on fatalnie ustawił się do podania Adriana, tak że Aston Villa stanęła niemalże przed otwartą bramką. Później płynął już z nurtem słabej gry The Reds, nie wybijając się ponad jej poziom choćby na minutę.

Jeśli lider twojej defensywy nie potrafi się ustawiać, łamie linię, gubi krycie, źle wyprowadza piłkę, dostaje sito od Grealisha, jest wyprzedzany przez Watkinsa, bije od niego niepewność, to wiesz, że ten mecz przegrasz. Nie będziemy się nad Holendrem dłużej znęcać. Tutaj trzeba po prostu obejrzeć powtórkę meczu, bo słowa mogą nie wystarczyć.

Będzie można to zastosować do każdego z obrońców Manchesteru United. Nawet decyzja sędziego (niesłuszna) o odesłaniu do szatni jedynie Martiala nie sprawiała, że można zagrać na poziomie B-klasy. Shaw był spóźniony, nieobecny, a Lamela, Son czy Kane wyglądali przy nim niczym Lambo przy Maluchu. Swój występ podsumował brutalnym, chamskim i nieprzystającym piłkarzowi wślizgiem w nogi Lucasa Moury. Za ten atak od tyłu Shaw winien był zobaczyć czerwoną kartkę – nawet Solskjaer na ławce złapał się za głowę, że tak się nie stało.

W zeszłym sezonie był opoką defensywy United, zwłaszcza w drugiej części kampanii, gdy Diabły traciły naprawdę mało. Opaska kapitańska mu nie ciążyła, wręcz przeciwnie. Ten sezon to jednak zupełnie inna bajka – prócz pozaboiskowych, greckich problemów, Maguire zaczął nawalać także podczas meczów. A ten z Tottenhamem to było apogeum. Zwłaszcza przy bramce Ndombele. Najpierw nieudolnie chciał podać głową do bramkarza – piłka nie doleciała do De Gei. Następnie… sfaulował Luke’a Shawa ciągnąc go za ramię, przez co Ndombele miał w ogóle szansę dobiec do piłki i strzelić z 5 metrów do bramki. Dodajmy oczywiście też pozostałe bramki, gdy był spóźniony, zbyt wolny albo pozwalał Kane’owi obrócić się z nim na plecach jak juniorem. Dramat.

To nie był wymarzony powrót do gry dla Bailly’ego. Wiele było – słusznych – pretensji do Lindelofa za dotychczasowe występy w tym sezonie. Można śmiało powiedzieć, że w meczu ze Spurs Bailly przebił jego wszystkie błędy. Przy 2. golu dla Tottenhamu dał się przepchnąć i wyprzedzić Sonowi. Przy 3. bramce pokazał, jak nie rozgrywać piłki od bramki, gdy podał na 16. metr do naciskanego już Maticia, a potem dał się ograć Sonowi. Nie asekurował, nie wygrywał pojedynków. Katastrofalny mecz.

To on grał w tym meczu? Od niego zaczął się wylew United przy golu Ndombele – Pogba postanowił dziwnym ciosem karate wybić futbolówkę, która tuż przed polem karnym trafiła idealnie pod nogi piłkarzy Spurs. Nie potrafił przerwać akcji, a w ataku nie miał żadnego udanego dryblingu czy otwierającego podania. Brak intensywności i pracy w obronie na pewno ułatwił Tottenhamowi strzelenie kolejnych 5 bramek.

Czy Brazylijczyk był najgorszym piłkarzem Liverpoolu? Nie. Czy to predestynuje go do uniknięcia ścięcia i obecności w naszej antyjedenastce? Oczywiście, że nie. Starał się trochę Fabinho, ale trudno go za to chwalić. W drugiej połowie został kilkukrotnie ograny, zupełnie nie potrafiąc ustawić się tak, aby nie zostać miniętym przez Grealisha lub Watkinsa. No więc mijali pomocnika raz po raz, a biedny nie potrafił nic na to poradzić. Przykro się patrzyło na grę tego świetnego defensywnego pomocnika, bo była to gra trochę żenująca.

Kim jesteś i co ty tu właściwie robisz? Pomocnik Liverpoolu był totalnie zagubiony w meczu przeciwko Aston Villi. Poza celnymi podaniami (90%) nie było kompletnie niczego za co moglibyśmy Keitę pochwalić. Synonim jego występu? Beznadziejny. Sześć strat piłki, zero wygranych pojedynków czy na ziemi, czy w powietrzu, bez odbiorów, bez przechwytów, bez kluczowych podań, bez sensu.

Może i wywalczył karnego, może nie grał najgorzej. Ale osłabił swoją drużynę, co na pewno przełożyło się w jakimś stopniu na blamaż w postaci wyniku 1:6. Wielu nie zgodzi się z decyzją Anthony’ego Taylora o wyrzuceniu Martiala z boiska, ale była ona słuszna. Inna sprawa, że powinien wylecieć również Lamela – tak oceniają profesjonalni sędziowie. Niezależnie od tego, co zrobił jednak Argentyńczyk, Martial jako doświadczony już zawodnik nie miał prawa tak zareagować. A zachował się jak podpalony nastolatek, czym osłabił mocno United.